Lidia Rosińska – Punkty w świetle Ziemi

Kurator: dr Dorota Grubba-Thiede

„W osmozę sztuki współczesnej Lidia Rosińska wprowadza wartości zintensyfikowanej poezji, emitowanej w równym stopniu z określonych przez nią form, kształtów, modułów, metod łączeń, wzajemnego dotykania części budujących kompozycje, ale także z surowości materiałów, których artystka nigdy nie zagłusza. Metaforą twórczości Lidii Rosińskiej wydaje się ogród zen w Kioto, w którym dochodzi do zjednoczenia przeciwieństw: skały wyrażają zarówno kosmogoniczny obraz świata, jak i same siebie. Swoiste poematy wizualne Lidii Rosińskiej, budowane przede wszystkim z materiałów wyodrębnionych prosto z natury [„ramiona” drzew, skały, grafit, etc.], mimo iż każdorazowo odmienne, innowacyjnie i odrębnie względem siebie, mają charakterystyczną aurę pozwalającą na bezsprzeczne atrybułowanie ich nazwiskiem artystki. Przywraca ona swoją sztuką, wyparte przez kulturę wysokich technologii, wartości metaforyczne i symboliczne [np. motyw kolumny: jako axis mundi], zarazem posmak obecności archetypów nieświadomych, opisywanych przez Carla Gustava Junga łączników ludzi całej ziemi. Lidia Rosińska należy do wybitnych i uznanych osobowości sztuki współczesnej, w ponad pięćdziesięciu miejscowościach świata zrealizowała wielkoformatowe i polimateriałowe rzeźby emanujące energią dobroczynnych, opiekuńczych „totemów”(…)
Sztuka jest dla niej sensem życia, zarówno w wymiarze indywidualnym, prywatnym, zarazem pedagogicznym [ma wieloletni kontakt z młodymi adeptami sztuki], jak i społecznym, do czego zaliczyć należy odważną obecność jej zmaterializowanych przemyśleń w tłumnie odwiedzanych parkach i innych przestrzeniach otwartych, których kontekstami są dokonania plejady innych wybitnych rzeźbiarzy współczesnych.

Przyszła ekspozycja Lidii Rosińskiej w Państwowej Galerii Sztuki w postaci fotogramów przybliży rozproszony w ponad pięćdziesięciu punktach świata dorobek wybitnych Prac monumentalnych Lidii Rosińskiej, na stałe, jak pejzaż, wzbogacających ikonosferę tych odległych miejsc.” – dr Dorota Grubba-Thiede
/Polski Instytut Studiów nad Sztuką Świata (lipiec 2016)/