Black Box Painting. Sztuka niewidzenia.

Zapraszamy na wystawę prac Mikołaja Harmozy – Black Box Painting. Sztuka niewidzenia.

Mikołaj Amadeusz Harmoza – Urodzony w 1973 roku. Malarz i rysownik. W 1999 z wyróżnieniem obronił pracę dyplomową. Od 2002 roku pracuje na ASP w Gdańsku. Doktor z dziedziny Sztuk Pięknych.

Swoje prace układa w cykle tematyczne, m.in.: Ściany maja uszy (2003–2008), Portrety domniemane (2003), Wąs polski (2005–2008), Pars pro toto (2011), Okolice Portretu (2012–2013), Portrety hipotetyczne (2013).

Wystawa p.t.: „Black box painting sztuka niewidzenia” jest eksperymentem związanym z prezentacją sztuki współczesnej w przestrzeni publicznej w ramach autorskiego projektu „Galeriuj”.

Eksperyment ten na terenie gdyńskiego Infoboxu łaczy ze sobą dizajn, mała architekturę oraz sztukę współczesną .W zaciemnionej przestrzeni prezentowane są specjalnie „zaprojektowane” prace z pogranicza malarstwa i obiektu sztuki współczesnej.

Zaprojektowany w celach wystawienniczych boks jest całkowicie zaciemniony.

Brak możliwości widzenia skłania do użycia innych zmysłów a przez to innego niż zwykle rozumienia tych samych przedmiotów. Wyłączenie jednego zmysłu sprawia iż lepiej poznajemy te pozostałe.
Zaproszone osoby niewidome oraz niedowidzące stają się tu przewodnikami, kimś w rodzaju ekspertów. Takie odwrócenie sytuacji uzmysławia jak niewiele trzeba żeby znaleźć się w miejscu osoby niepełnosprawnej a jednocześnie mamy szanse na pełne zrozumienie jak to jest „widzieć” świat w ten sposób. Odkrywamy też sferę palpacyjną w konfrontacji ze sztuka współczesną.

Umieszczone wewnątrz zaciemnionego boksu dzieła sztuki posiadają wyraźną strukturę i są wyczuwalne w swojej strukturze i materii. W całkowitej ciemności stajemy się innymi odbiorcami niż zwykle. Każda różnica w strukturze odbierana jest mocno i „widzimy” być może więcej niż w przypadku użycia wzroku. Doświadczamy czegoś nowego. Te same przedmioty stają się dla nas czymś innym.
Całość ma również swoje znaczenie symboliczne. Rzeczy spotykane na co dzień widzimy zwykle w podobny sposób. Wielu z nich, być może istotnych, nie dostrzegamy mimo właściwie działającego wzroku. Być może czasami lepiej zamknąć oczy i spróbować zweryfikować nasz subiektywny sposób patrzenia na rzeczywistość.

Prezentowane zdarzenie łączy środowiska, które nigdy nie spotkały by się w podobnej sytuacji. W szczególności przy ekspozycji dzieł sztuki współczesnej. Ten sposób prezentacji nazwany przez autora galeringiem pokazuje, jak można przełamać stereotypowe myślenie o sztuce, miejscach i formach jej ekspozycji oraz o tym kto może stać się jej odbiorcą.
– Dr Mikołaj Amadeusz Harmoza